Błędy Soboru Watykańskiego II - cz. I - Wprowadzenie

Kwestia Magisterium

Podmiot właściwym Tradycji jest papież i biskupi.

Przedmiotem Tradycji są same prawdy objawione (prawda ontologiczna) przez Boga oraz prawda logiczna; czyli werbalne wyrażenie tajemnic, które jest przedmiotem nauki Magisterium, którego częścią jest dogmat.

Tradycja jest więc komunikowaniem Objawienia za  pomocą języka zewnętrznego (mówionego lub pisanego), wyrażającego pojęciowo treść tajemnicy. Depozyt wiary reprezentuje ogół tych wyrażeń pojęciowych i werbalnych.

Niemożliwe jest więc by Magisterium Kościoła jako takie było sprawowane w celu nie byłoby przynajmniej wirtualnie objawionych prawd a tym bardziej prawd sprzecznych znaczeniu prawd objawionych („kiedy artysta tworzy złe dzieła to nie są to dzieła sztuki, ale dzieła wbrew sztuce” – św. Tomasz z Akwinu).

..

Aktem Tradycji jest wykonywaniem Magisterium zewnętrznego, zachowawczego i żywego (jako ciągłość nie samego podmiotu ale stałość przedmiotu).

Communitorium św. Wincentego z Lerynu „należy się trzymać tego, w co zawsze, wszędzie i wszyscy wierzyli (Tenendum est quod ubique, quod semper, quod ab omnibus creditum est) i dodaje, że do tego wystarczy podążać za powszechnością, starożytnością i jednomyślnością wiary (si sequamur universitatem, antiquitatem, consensionem)

Deputatio Fidei schematu De Ecclesia Vaticanum I wyjaśnia, że jest to reguła dalsza (obiektywna) (jak skutek do przyczyny) w stosunku do autorytarnego nauczania Magisterium (normy dyrektywnej), czyli reguły bliższej wiary; że są to znamiona nieomylnego aktu Najwyższego Pasterza.

Zgoda Kościoła jest uprzednia, równoczesna jak i późniejsza w stosunku do definicji.

Jednolity postęp Magisterium urzeczywistnia inna (między wyrażeniami) a nie różna (różnica esencji czyli sensu, znaczenia) definicja.

Inność deklaracji: chronologiczna (czas) lub wyrażenia (za pomocą bardziej dokładnego wyrażenia werbalnego).

 Ciągłość chronologiczna wymaga ciągłości na poziomie podmiotu deklarującego, ale ciągłość wyrażenia wymaga stałości znaczenia.

Postęp więc nie in eodem subiecto (gdyż Leon XIII nie jest tą samą osobą co św. Pius X) ale in eodem sensu (w tym samym, niezmiennym sensie).

 Jeśli nowe Magisterium deklaruje coś sprzecznego z depozytem wiary jest wyklęte i nie można go przyjmować jak mówi św. Paweł.

Jednak według logiki przemówienia Benedykta XVI (22.12.2005) żywe Magisterium to jego Benedykta Magisterium, a nie Magisterium Piusa VI , Piusa IX, Leona XIII czy św. Piusa X; zachodzi tu więc błąd.

Magisterium nieomylne – prawdy objawione formalnie i wirtualnie (w koniecznym logicznym związku)

Uroczysty akt definicji ex cathedra papieża lub papieża zatwierdzającego sobór oznacza 1. ostateczne rozstrzygnięcie kontrowersji w dziedzinie wiary 2. określenie i uczynienie w pełni poznawalnym przedmiot wiary jako taki

Jednomyślne zwyczajne Magisterium powszechne (odrębne akty rozproszonych biskupów)

Prawdy zagwarantowane prudencjonalnie ( dekrety doktrynalne lub niedoktrynalne kongregacji Stolicy Apostolskiej) a także nauczanie encyklik.

Autorytet Vaticanum II

Wszystkie wypowiedzi począwszy od "Mowy na rozpoczęcie soboru" Jana XXIII po wypowiedź Pawła VI nt. soboru stwierdzają, że obór nie chciał definiować prawd i potępiać błędów, więc rezygnuje z asystencji nieomylności. Magisterium wyłącznie „autentyczne” to jednak niewystarczająca ranga teologiczna nauczania jak na sobór ekumeniczny.

Warto także zauważyć, że definicje dogmatyczne są w najwyższym stopniu pastoralne, gdyż rozwiewają ostatecznie kontrowersje uczonym, zaś wiernym pomagają bronić się przed sofizmatami heretyków. Sobór, odrzucając nieomylność okazał się być właśnie antypasterskim.