Niniejszym strona Quod bonum est tenete rozpoczyna swoją działalność.
Zapraszamy Państwa do zapoznania się z "Deklaracją teologiczną".
Deklaracja teologiczno - doktrynalna z dnia 17 .04 AD MMXVIII.
Od śmierci papieża Piusa XII (której to śmierci w tym roku mija już 60. rocznica), a zwłaszcza od zakończenia Soboru Watykańskiego II (zwanego III Wojną Światową czy rewolucja francuską/bolszewicką w Kościele), miotają bezprzykładne burze. Ten sam wróg, którego zdemaskował św. Pius X, będący niejako posiewem błędnych nauk heretyków i masonów, znajduje się już od dawna w samym sercu Kościoła, zaś bezbożny liberalizm opanował nawet Następców Błogosławionego Piotra. Przykładami gorszących działań są np.
1. Wybranie na papieży Roncalliego, Montiniego, Lucianiego i Wojtyły – znanych liberałów.
2. Wbrew ostrzeżeniom, zwołanie soboru, i wspieranie modernistów i liberałów [przez Jana XXIII i Pawła VI].
3. Ignorowanie racji Coetus Internationalem Patrum i innych zakłopotanych Ojców (Oskarżam sobór!).
4. Ogłoszenie aggiornamiento – pojednania Kościoła z rewolucją i subwersją; w konsekwencji z ich ojcem – „księciem tego świata”.
5. Ogłoszenie potępionych przez papieży tez: kolegialności (potępione w: Pius IX Pastor Aeternus), wolności religijnej (potępione w: Grzegorz XVI Mirari vos, Pius IX Quanta cura i Syllabus errorum, Leon XIII Libertas, Pius XI Quas primas), ekumenizmu (potępione w: Pius XI Quas primas), zmian w liturgii (potępione w: Kanony Soboru Trydenckiego, Pius VI Auctorem fidei, Pius XII Mediator Dei).
6. Skandaliczna odmowa potępienia komunizmu przez sobór.
7. Wystąpienie kobiet na soborze.
8. Nawiązanie relacji z Organizacją Narodów Zjednoczonych – prawdziwą masońską i wrogą wszystkim katolikom organizacją; oraz wizyta papieża [Pawła VI] w Sali Medytacji ONZ– prawdziwej masońskiej świątyni.
9. Podróż papieża [Pawła VI] do Izraela i nawiązanie kontaktu z naczelnym rabinem.
10. Wizyta [Pawła VI] w Bogocie w celu wsparcia guerillas (Ludowej Armii Wyzwoleńczej Kolumbii) w 1968 r.
11. Obecność obserwatorów niekatolickich w trakcie obrad soboru i przy tworzeniu nowej liturgii.
12. Stworzenie Nowej Mszy, która nie wyraża wiary katolickiej lecz „wiarę” heretycką przez abp Bugniniego – znanego masona 33. stopnia we współpracy z 6 protestanckimi heretykami.
13. Zmiana rytów sakramentów, tak, że niejednokrotnie nie wyrażają już one celu w jakim są udzielane.
14. Praca Sekretariatu ds. Jedności Chrześcijan, wydającego przyjazne luteranom deklaracje, na czele z kard. Beą – odznaczonym po soborze złotym medalem za stworzenie Dignitatis humanae (dokumentu o wolności religijnej) przez lożę masońską B’nai B’rith.
15. Utworzenie Sekretariatu ds. Niechrześcijan.
16. Zwołanie w Rzymie Synodu biskupów celu „współrządzenia” Kościołem.
17. Rezygnacja z noszenia tiary – symbolu władzy papieża nad Kościołem, Państwem Kościelnym i władcami świeckimi (a zatem symbolu potestas indirecta Kościoła nad państwem świeckim).
18. Przekazanie papieskiego pierścienia w Bazylice św. Pawła anglikańskiemu „biskupowi” Canterbury Ramsey’owi – świeckiemu, heretykowi i masonowi, który wówczas, razem z papieżem „pobłogosławił” obecnych kardynałów, biskupów i cały Kościół.
19. Niekaranie teologów otwarcie sprzeciwiających się podstawowym prawdom wiary i moralności.
20. Podpisanie wspólnej deklaracji z luteranami (o usprawiedliwieniu) i z prawosławnymi (w której katolicy zobowiązują się zaprzestać nawracania schizmatyków wschodnich) wbrew rozkazowi Chrystusa „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody…”.
21. Pojednanie z pseudopatriarchą i schizmatykiem Atenagorasem.
22. Całowanie stóp wysłannikowi prawosławnego „patriarchy”.
23. Błogosławieństwo dla pląsających zielonoświątkowców w Bazylice św. Piotra.
24. Oddanie mahometanom sztandarów zdobytych przez chrześcijańskie armie pod Lepanto.
25. Wydanie prawosławnym relikwii głowy św. Jakuba.
26. Wydanie dekretu o „gościnności eucharystycznej”, umożliwiającego heretykom przyjmowanie Najświętszej Eucharystii.
27. Wydanie dekretu o mieszanych małżeństwach, rezygnującego z wymogu katolickiego chrztu dzieci.
28. Promowanie marksistowskiej „teologii wyzwolenia”.
29. Zorganizowanie spotkania w Asyżu 27 października 1986, później powtarzane; - wystawienie na pośmiewisko religii katolickiej przez postawienie na równi z fałszywymi religiami oraz wykpienie przykazania „Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną!”; „Duch Asyżu” - panujący w całym w Kościele wirus fałszywego ekumenizmu, oraz w ogóle bezbożna działalność Jana Pawła II i innych modernistów.
30. Podróże Jana Pawła II, mające na celu współudział w bezbożnych obrzędach jak największej ilości fałszywych religii.
31. Koncelebracja wraz z pastorami protestanckimi.
32. Zniesienie absolutnego zakazu communicatio in sacris z odszczepieńcami.
33. Zniesienie Kodeksu Kanonicznego św. Piusa X i zastąpienie nowym, który na gruncie prawnym wyraża fałszywą doktrynę kolegialności.
34. Zniesienie absolutnego zakazu uczestnictwa w masonerii pod karą ekskomuniki.
35. Zezwolenie na kremację zwłok – obrzęd, który zanikł we wszystkich krajach chrześcijańskich, wskrzeszony przez neopogan, heretyków i masonów.
36. Zniesienie wielu dni świątecznych.
37. Zniesienie prawie wszystkich obowiązkowych postów.
38. Praktycznie zniesienie postu eucharystycznego.
39. Zezwolenie na uczestniczenie we Mszy sobotniej zamiast niedzielnej.
40. Wymóg obligatoryjnego złożenia prośby o dymisję dla biskupów, którzy przekroczyli 75. rok życia.
41. Wyłączenie z udziału w konklawe kardynałów, którzy przekroczyli 80. rok życia.
42. Demokratyzacja Kościoła – np. utworzenie diecezjalnych rad księży czy konferencji episkopatu.
43. Rewizja statutów wspólnot zakonnych w duchu aggiornamiento.
44. Reforma Kurii Rzymskiej – zwłaszcza zniesienie Świętej Kongregacji Inkwizycji Rzymskiej i Powszechnej oraz Indeksu Ksiąg Zakazanych (ostatnia edycja 1948 za Piusa XII).
45. Zmiana procedury kanonizacyjnej oraz takie wątpliwe kanonizacje jak Josemarii Escrivy i jego Opus Iudei.
46. Wprowadzenie nowego Katechizmu (tzw. KKK), który jest niczym innym jak podręcznikiem wiary soborowej.
47. „Dekanonizacja” świętych, którzy zginęli z rąk niewiernych i heretyków np. św. Szymona – umęczonego przez fanatycznych żydów.
48. Upokorzenie Kościoła Katolickiego przez Jana Pawła II, przepraszającego antykatolicki świat i fałszywe religie za rzekome „krzywdy wyrządzone przez Kościół” – krucjaty, spalenie Jana Husa, inkwizycję itp.
49. „Ekskomunikowanie” abp Marcelego Lefebvre’a, bp de Castro Mayera i wszystkich innych, których jedyną „winą” było, jest i będzie obrona integralnej wiary katolickiej.
50. Wydanie indultu (Ecclesia Dei, Summorum Pontificum) w celu pacyfikacji tradycyjnych katolików, pod restrykcją uznania rzekomej poprawności doktrynalnej Novus Ordo, mimo że św. Pius V nadał wieczysty indult bullą Quo Primum dla każdego księdza obrządku łacińskiego.
51. Wybór na papieża Ratzingera – znanego modernisty, który brzydzi się wielokrotnie pochwalaną przez papieży nauką św. Tomasza z Akwinu.
52. Narzucanie fałszywej koncepcji postępu Magisterium in eodem subiecto (zamiast in eodem sensu) (Benedykt XVI przemówienie z 2005 r.) oraz „hermeneutyki ciągłości” zarażonej sceptycznym supermodernizmem jej autora – J. Ratzingera, mającej przekonać tradycyjnych katolików do Vaticanum II (usprawiedliwiam sobór!)
53. Wybór na papieża Jerzego Bergolio – znanego apostaty i przyjaciela masonów.
54. Wydanie Amoris laetitia umożliwiającego przyjmowanie Komunii św. przez cudzołożników.
55. Autokanonizacja soboru i jego „Ducha” przez „kanonizacje” Jana XXIII, Pawła VI i Jana Pawła II.
56. Ogólne i swobodne rozprzestrzenianie się błędów i herezji.
Odrzucamy, wyklinamy i potępiamy:
1. Nową Mszę „stanowiącą tak w całości, jak i w szczegółach odejście od katolickiej teologii Mszy św., jaka sformułowana została na XXII sesji
Soboru Trydenckiego„ (list kardynałów Ottavianiego i Bacciego do Pawła VI z 5 maja 1969).
2. Teologię neomodernizmu.
3. Nowy katechizm.
4. Ekumenizm inny niż nawracanie wszystkich na wiarę katolicką.
5. Horyzontalizm religii człowieka, który św. Pius X nazwał „potworną i obrzydliwą niegodziwością naszych czasów, gdy człowiek stawia siebie na miejscu Boga” (Pius X, Supremi apostolatus);
6. Demokratyzację Kościoła.
7. Laicyzację państw i społeczeństw – detronizację Pana Naszego Jezusa Chrystusa.
8. Sedewakantyzm.
Przypominamy, przywołujemy i odnawiamy:
1. Integralność wiary katolickiej.
2. Czcigodną, starożytną liturgię łacińską i rzymską.
3. Chorał gregoriański.
4. Sakramenty w starożytnych i czcigodnych rytach.
5. Kult obrazów i relikwii świętych.
6. Dostojeństwo i triumfalizm obrzędów.
7. Święte orzeczenia papieży i soborów, zwłaszcza Trydenckiego, oraz od Piusa VI do Piusa XII.
8. Świętą Teologię św. Tomasza z Akwinu.
9. Pokuty i umartwienia.
10. Katolicką moralność.
11. Świętość stanu duchownego i zakonnego.
12. Nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny.
To także kwestia gustu – od zamieszania w liturgii, od „wiary w spotkanie z Bogiem” itp. wolimy tradycyjną i sprawdzoną naukę – świętą i uporządkowaną liturgię i przenikliwość tomizmu.
W związku z tym deklarujemy, że:
1. Wyznajemy Wiarę Katolicką w sposób integralny i nieskażony, tak, jak była ona zawsze wyznawana i przekazywana przez Kościół, przez
Namiestników Chrystusa, przez Sobory – w wiernej i doskonałej ciągłości i zawartości – nie pomijając żadnego artykułu.
2. Nauczanie Jana XXIII i jego następców oraz soboru jest wielokrotnie sprzeczne z dotychczasową nauką Kościoła, w związku z czym, ci nie działają w tych przypadkach jako nauczyciele lecz jako zdrajcy Kościoła.
3. Twierdzimy, że kiedy zachodzi sprzeczność pomiędzy nauczaniem dzisiejszym a tym, co naucza Tradycja, jest naszym obowiązkiem podążać za tym, co nauczane było zawsze i przez wszystkich w każdej części Kościoła, ponieważ tylko to jest prawdziwe i właściwie katolickie (Commonitorium św. Wincentego z Lerynu).
4. Odrzucamy wszystkie nauczanie soborowych papieży i biskupów sprzeczne z depozytem wiary i prawdami moralności, tworzące jakby antymagisterium (np. deklarację o wolności religijnej), gdyż inaczej stalibyśmy się heretykami.
5. Nauczanie dwuznaczne odczytujmy w świetle Tradycji.
6. Nauczanie zgodne z depozytem akceptujemy bez lub ewentualnie z zastrzeżeniami.
7. Na podstawie niezbitych prawd teologicznych, niemożliwe jest dziś jeszcze założyć, że Stolica Apostolska wakuje gdyż nie istnieje autorytet jurysdykcyjny zdolny ją zastąpić a herezja papieży soborowych jest nadal tajna w kategoriach prawa kanonicznego, jednakże w przyszłości może takiż wakat mieć miejsce.
8. Cierpimy, że wiele urzędów jest (tak jak i niegdyś w historii Kościoła) okupowanych przez heretyków (dziś modernistów), jednak uznajemy legalność ich władzy, gdyż inaczej Chrystus okazałby się kłamcą, obiecując niezniszczalność swemu Kościołowi.
9. Wszelkie akty władzy i jurysdykcji, które są niesprawiedliwe, a tym samym niewiążące odrzucamy, bez względu na ich formalną legalność wewnętrzną (lub jej brak).
10. Pozostałe uznajemy jako wiążące.
11. Odrzucamy porozumienie z „Rzymem o tendencji neomodernistycznej i nieoprotestanckiej”, gdyż zmusiłoby by ono nas do zostania modernistami.
12. Popieramy stanowisko R&R (Uznawanie i Opór).
13. Nie jesteśmy ani heretykami ani schizmatykami, a nasze oddzielenie od Kościoła jest tylko pozorne i zewnętrzne (tak jak św. Atanazego, który o arianach powiedział: „Oni mają kościoły, my mamy wiarę”).
14. Nasze stanowisko jest nieposłuszeństwem ludziom, aby okazać posłuszeństwo prawom wyższym i bardziej wiążącym (Św. Robert Bellarmin: „Wolno stawiać opór Biskupowi Rzymu, który próbuje zniszczyć Kościół. Powiadam, że wolno mu stawiać opór przez nieposłuszeństwo jego rozkazom oraz przez zapobieganie wykonywaniu jego woli.” Papież Leon XIII: „Lecz tam, (...) gdzie nakazuje się cokolwiek, co przeciwne jest rozumowi, prawu wiecznemu, przykazaniu Boga, jest rzeczą godziwą nie słuchać, rozumie się, ludzi, aby Bogu być posłusznym.”)
15. Twierdzimy, że każdy katolik, a szczególnie ksiądz czy biskup, wierny wierze katolickiej, który odrzuca porozumienie z Rzymem
2. Wbrew ostrzeżeniom, zwołanie soboru, i wspieranie modernistów i liberałów [przez Jana XXIII i Pawła VI].
3. Ignorowanie racji Coetus Internationalem Patrum i innych zakłopotanych Ojców (Oskarżam sobór!).
4. Ogłoszenie aggiornamiento – pojednania Kościoła z rewolucją i subwersją; w konsekwencji z ich ojcem – „księciem tego świata”.
5. Ogłoszenie potępionych przez papieży tez: kolegialności (potępione w: Pius IX Pastor Aeternus), wolności religijnej (potępione w: Grzegorz XVI Mirari vos, Pius IX Quanta cura i Syllabus errorum, Leon XIII Libertas, Pius XI Quas primas), ekumenizmu (potępione w: Pius XI Quas primas), zmian w liturgii (potępione w: Kanony Soboru Trydenckiego, Pius VI Auctorem fidei, Pius XII Mediator Dei).
6. Skandaliczna odmowa potępienia komunizmu przez sobór.
7. Wystąpienie kobiet na soborze.
8. Nawiązanie relacji z Organizacją Narodów Zjednoczonych – prawdziwą masońską i wrogą wszystkim katolikom organizacją; oraz wizyta papieża [Pawła VI] w Sali Medytacji ONZ– prawdziwej masońskiej świątyni.
9. Podróż papieża [Pawła VI] do Izraela i nawiązanie kontaktu z naczelnym rabinem.
10. Wizyta [Pawła VI] w Bogocie w celu wsparcia guerillas (Ludowej Armii Wyzwoleńczej Kolumbii) w 1968 r.
11. Obecność obserwatorów niekatolickich w trakcie obrad soboru i przy tworzeniu nowej liturgii.
12. Stworzenie Nowej Mszy, która nie wyraża wiary katolickiej lecz „wiarę” heretycką przez abp Bugniniego – znanego masona 33. stopnia we współpracy z 6 protestanckimi heretykami.
13. Zmiana rytów sakramentów, tak, że niejednokrotnie nie wyrażają już one celu w jakim są udzielane.
14. Praca Sekretariatu ds. Jedności Chrześcijan, wydającego przyjazne luteranom deklaracje, na czele z kard. Beą – odznaczonym po soborze złotym medalem za stworzenie Dignitatis humanae (dokumentu o wolności religijnej) przez lożę masońską B’nai B’rith.
15. Utworzenie Sekretariatu ds. Niechrześcijan.
16. Zwołanie w Rzymie Synodu biskupów celu „współrządzenia” Kościołem.
17. Rezygnacja z noszenia tiary – symbolu władzy papieża nad Kościołem, Państwem Kościelnym i władcami świeckimi (a zatem symbolu potestas indirecta Kościoła nad państwem świeckim).
18. Przekazanie papieskiego pierścienia w Bazylice św. Pawła anglikańskiemu „biskupowi” Canterbury Ramsey’owi – świeckiemu, heretykowi i masonowi, który wówczas, razem z papieżem „pobłogosławił” obecnych kardynałów, biskupów i cały Kościół.
19. Niekaranie teologów otwarcie sprzeciwiających się podstawowym prawdom wiary i moralności.
20. Podpisanie wspólnej deklaracji z luteranami (o usprawiedliwieniu) i z prawosławnymi (w której katolicy zobowiązują się zaprzestać nawracania schizmatyków wschodnich) wbrew rozkazowi Chrystusa „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody…”.
21. Pojednanie z pseudopatriarchą i schizmatykiem Atenagorasem.
22. Całowanie stóp wysłannikowi prawosławnego „patriarchy”.
23. Błogosławieństwo dla pląsających zielonoświątkowców w Bazylice św. Piotra.
24. Oddanie mahometanom sztandarów zdobytych przez chrześcijańskie armie pod Lepanto.
25. Wydanie prawosławnym relikwii głowy św. Jakuba.
26. Wydanie dekretu o „gościnności eucharystycznej”, umożliwiającego heretykom przyjmowanie Najświętszej Eucharystii.
27. Wydanie dekretu o mieszanych małżeństwach, rezygnującego z wymogu katolickiego chrztu dzieci.
28. Promowanie marksistowskiej „teologii wyzwolenia”.
29. Zorganizowanie spotkania w Asyżu 27 października 1986, później powtarzane; - wystawienie na pośmiewisko religii katolickiej przez postawienie na równi z fałszywymi religiami oraz wykpienie przykazania „Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną!”; „Duch Asyżu” - panujący w całym w Kościele wirus fałszywego ekumenizmu, oraz w ogóle bezbożna działalność Jana Pawła II i innych modernistów.
30. Podróże Jana Pawła II, mające na celu współudział w bezbożnych obrzędach jak największej ilości fałszywych religii.
31. Koncelebracja wraz z pastorami protestanckimi.
32. Zniesienie absolutnego zakazu communicatio in sacris z odszczepieńcami.
33. Zniesienie Kodeksu Kanonicznego św. Piusa X i zastąpienie nowym, który na gruncie prawnym wyraża fałszywą doktrynę kolegialności.
34. Zniesienie absolutnego zakazu uczestnictwa w masonerii pod karą ekskomuniki.
35. Zezwolenie na kremację zwłok – obrzęd, który zanikł we wszystkich krajach chrześcijańskich, wskrzeszony przez neopogan, heretyków i masonów.
36. Zniesienie wielu dni świątecznych.
37. Zniesienie prawie wszystkich obowiązkowych postów.
38. Praktycznie zniesienie postu eucharystycznego.
39. Zezwolenie na uczestniczenie we Mszy sobotniej zamiast niedzielnej.
40. Wymóg obligatoryjnego złożenia prośby o dymisję dla biskupów, którzy przekroczyli 75. rok życia.
41. Wyłączenie z udziału w konklawe kardynałów, którzy przekroczyli 80. rok życia.
42. Demokratyzacja Kościoła – np. utworzenie diecezjalnych rad księży czy konferencji episkopatu.
43. Rewizja statutów wspólnot zakonnych w duchu aggiornamiento.
44. Reforma Kurii Rzymskiej – zwłaszcza zniesienie Świętej Kongregacji Inkwizycji Rzymskiej i Powszechnej oraz Indeksu Ksiąg Zakazanych (ostatnia edycja 1948 za Piusa XII).
45. Zmiana procedury kanonizacyjnej oraz takie wątpliwe kanonizacje jak Josemarii Escrivy i jego Opus Iudei.
46. Wprowadzenie nowego Katechizmu (tzw. KKK), który jest niczym innym jak podręcznikiem wiary soborowej.
47. „Dekanonizacja” świętych, którzy zginęli z rąk niewiernych i heretyków np. św. Szymona – umęczonego przez fanatycznych żydów.
48. Upokorzenie Kościoła Katolickiego przez Jana Pawła II, przepraszającego antykatolicki świat i fałszywe religie za rzekome „krzywdy wyrządzone przez Kościół” – krucjaty, spalenie Jana Husa, inkwizycję itp.
49. „Ekskomunikowanie” abp Marcelego Lefebvre’a, bp de Castro Mayera i wszystkich innych, których jedyną „winą” było, jest i będzie obrona integralnej wiary katolickiej.
50. Wydanie indultu (Ecclesia Dei, Summorum Pontificum) w celu pacyfikacji tradycyjnych katolików, pod restrykcją uznania rzekomej poprawności doktrynalnej Novus Ordo, mimo że św. Pius V nadał wieczysty indult bullą Quo Primum dla każdego księdza obrządku łacińskiego.
51. Wybór na papieża Ratzingera – znanego modernisty, który brzydzi się wielokrotnie pochwalaną przez papieży nauką św. Tomasza z Akwinu.
52. Narzucanie fałszywej koncepcji postępu Magisterium in eodem subiecto (zamiast in eodem sensu) (Benedykt XVI przemówienie z 2005 r.) oraz „hermeneutyki ciągłości” zarażonej sceptycznym supermodernizmem jej autora – J. Ratzingera, mającej przekonać tradycyjnych katolików do Vaticanum II (usprawiedliwiam sobór!)
53. Wybór na papieża Jerzego Bergolio – znanego apostaty i przyjaciela masonów.
54. Wydanie Amoris laetitia umożliwiającego przyjmowanie Komunii św. przez cudzołożników.
55. Autokanonizacja soboru i jego „Ducha” przez „kanonizacje” Jana XXIII, Pawła VI i Jana Pawła II.
56. Ogólne i swobodne rozprzestrzenianie się błędów i herezji.
Odrzucamy, wyklinamy i potępiamy:
1. Nową Mszę „stanowiącą tak w całości, jak i w szczegółach odejście od katolickiej teologii Mszy św., jaka sformułowana została na XXII sesji
Soboru Trydenckiego„ (list kardynałów Ottavianiego i Bacciego do Pawła VI z 5 maja 1969).
2. Teologię neomodernizmu.
3. Nowy katechizm.
4. Ekumenizm inny niż nawracanie wszystkich na wiarę katolicką.
5. Horyzontalizm religii człowieka, który św. Pius X nazwał „potworną i obrzydliwą niegodziwością naszych czasów, gdy człowiek stawia siebie na miejscu Boga” (Pius X, Supremi apostolatus);
6. Demokratyzację Kościoła.
7. Laicyzację państw i społeczeństw – detronizację Pana Naszego Jezusa Chrystusa.
8. Sedewakantyzm.
Przypominamy, przywołujemy i odnawiamy:
1. Integralność wiary katolickiej.
2. Czcigodną, starożytną liturgię łacińską i rzymską.
3. Chorał gregoriański.
4. Sakramenty w starożytnych i czcigodnych rytach.
5. Kult obrazów i relikwii świętych.
6. Dostojeństwo i triumfalizm obrzędów.
7. Święte orzeczenia papieży i soborów, zwłaszcza Trydenckiego, oraz od Piusa VI do Piusa XII.
8. Świętą Teologię św. Tomasza z Akwinu.
9. Pokuty i umartwienia.
10. Katolicką moralność.
11. Świętość stanu duchownego i zakonnego.
12. Nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny.
To także kwestia gustu – od zamieszania w liturgii, od „wiary w spotkanie z Bogiem” itp. wolimy tradycyjną i sprawdzoną naukę – świętą i uporządkowaną liturgię i przenikliwość tomizmu.
W związku z tym deklarujemy, że:
1. Wyznajemy Wiarę Katolicką w sposób integralny i nieskażony, tak, jak była ona zawsze wyznawana i przekazywana przez Kościół, przez
Namiestników Chrystusa, przez Sobory – w wiernej i doskonałej ciągłości i zawartości – nie pomijając żadnego artykułu.
2. Nauczanie Jana XXIII i jego następców oraz soboru jest wielokrotnie sprzeczne z dotychczasową nauką Kościoła, w związku z czym, ci nie działają w tych przypadkach jako nauczyciele lecz jako zdrajcy Kościoła.
3. Twierdzimy, że kiedy zachodzi sprzeczność pomiędzy nauczaniem dzisiejszym a tym, co naucza Tradycja, jest naszym obowiązkiem podążać za tym, co nauczane było zawsze i przez wszystkich w każdej części Kościoła, ponieważ tylko to jest prawdziwe i właściwie katolickie (Commonitorium św. Wincentego z Lerynu).
4. Odrzucamy wszystkie nauczanie soborowych papieży i biskupów sprzeczne z depozytem wiary i prawdami moralności, tworzące jakby antymagisterium (np. deklarację o wolności religijnej), gdyż inaczej stalibyśmy się heretykami.
5. Nauczanie dwuznaczne odczytujmy w świetle Tradycji.
6. Nauczanie zgodne z depozytem akceptujemy bez lub ewentualnie z zastrzeżeniami.
7. Na podstawie niezbitych prawd teologicznych, niemożliwe jest dziś jeszcze założyć, że Stolica Apostolska wakuje gdyż nie istnieje autorytet jurysdykcyjny zdolny ją zastąpić a herezja papieży soborowych jest nadal tajna w kategoriach prawa kanonicznego, jednakże w przyszłości może takiż wakat mieć miejsce.
8. Cierpimy, że wiele urzędów jest (tak jak i niegdyś w historii Kościoła) okupowanych przez heretyków (dziś modernistów), jednak uznajemy legalność ich władzy, gdyż inaczej Chrystus okazałby się kłamcą, obiecując niezniszczalność swemu Kościołowi.
9. Wszelkie akty władzy i jurysdykcji, które są niesprawiedliwe, a tym samym niewiążące odrzucamy, bez względu na ich formalną legalność wewnętrzną (lub jej brak).
10. Pozostałe uznajemy jako wiążące.
11. Odrzucamy porozumienie z „Rzymem o tendencji neomodernistycznej i nieoprotestanckiej”, gdyż zmusiłoby by ono nas do zostania modernistami.
12. Popieramy stanowisko R&R (Uznawanie i Opór).
13. Nie jesteśmy ani heretykami ani schizmatykami, a nasze oddzielenie od Kościoła jest tylko pozorne i zewnętrzne (tak jak św. Atanazego, który o arianach powiedział: „Oni mają kościoły, my mamy wiarę”).
14. Nasze stanowisko jest nieposłuszeństwem ludziom, aby okazać posłuszeństwo prawom wyższym i bardziej wiążącym (Św. Robert Bellarmin: „Wolno stawiać opór Biskupowi Rzymu, który próbuje zniszczyć Kościół. Powiadam, że wolno mu stawiać opór przez nieposłuszeństwo jego rozkazom oraz przez zapobieganie wykonywaniu jego woli.” Papież Leon XIII: „Lecz tam, (...) gdzie nakazuje się cokolwiek, co przeciwne jest rozumowi, prawu wiecznemu, przykazaniu Boga, jest rzeczą godziwą nie słuchać, rozumie się, ludzi, aby Bogu być posłusznym.”)
15. Twierdzimy, że każdy katolik, a szczególnie ksiądz czy biskup, wierny wierze katolickiej, który odrzuca porozumienie z Rzymem
