Józef Sarto został przyjęty do małego seminarium w Treviso, a nawet podług ogólnego we Włoszech zwyczaju otrzymał wkrótce, bo 1850 roku sutannę i tonsurę. Przyszłe jego powołanie kapłańskie zostało w ten sposób ustalone, choć rodzice z pewnym niepokojem spoglądali w przyszłość: wszakże tak bardzo byli ubodzy. Kto opłaci długie lata nauki? pytali zatrwożeni. A gdy ojciec zamknął oczy przedwcześnie, troska stała się tym większą. Wtedy ksiądz proboszcz pospieszył z pomocą ukochanemu uczniowi.
— Wasz syn to anioł prawdziwy, rzekł do zasmuconej matki, — wespół z aniołami winien się poświęcić służbie Bożej.
Polecił chłopca patriarsze Wenecji, kardynałowi Monico i wyrobił mu bezpłatne miejsce w seminarium w Padwie. Józef Sarto miał wówczas lat 14, a pozostał tam całe lat dziewięć aż do 23 roku życia, czas najważniejszy, decydujący o całej przyszłości bo słusznie mówi stare nasze przysłowie: Czym się skorupka za młodu napije, tym na starość trąci.
W aktach seminarium przechowane są najchlubniejsze świadectwa młodego Sarto: celował zawsze nauką i życiem wzorowym, co roku zbierając nagrody. W r. 1858 otrzymał święcenie kapłańskie z rąk biskupa Trewizy księdza Farina. Nazajutrz ze skupieniem wielkim odprawił pierwszą Mszę św., a w kilka dni później mianowany został wikariuszem w Tombolo.
Cytata z: Przewodnik Katolicki. 1908
za: https://www.facebook.com/piusx1903/?hc_ref=ARTLV7C6wqtW4S1Isyr0GTvn6HiLNF_24ZaF5j3potERUdLgEB_YkE2lhCqhhQMqwR8&fref=nf&__xts__[0]=68.ARCaLiHqrInv2Y0rcQCbPK6e_8EyMOcKP6WNIZsPaivxtQPUZxHUgaGsC90QP01GFod03B80KniLYvmxsTpE-knuXNwX1txTY97kU3FaKUDL6n9C1jJLyWJWVVExZeFOyS4MHzvyJzLt0JsI10Ta5l1myuGGU7J197AnI15ZZ5J_vBf0zDJvEA&__tn__=kC-R
