Biblioteka tradycyjnego katolika - Mszał Rzymski

Wszystkie tekxty na http://annumliturgicum.blogspot.com/ są zgodnie z tym Mszałem

https://drive.google.com/file/d/1OktPnctwc5du0bvfeOvp2gOxYb1a84wS/view?usp=sharing

Wiara w Trójcę Przenajświetszą - fundament Wiary Katolickiej - Quicumque

 

WYKŁAD

NAUKI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ,

UŁOŻONY Z ROZKAZU

KLEMENSA VIII PAPIEŻA,

PRZEZ

ŚW. ROBERTA KARD. BELLARMINA SI

BISKUPA I DOKTORA KOŚCIOŁA

WYKŁAD ARTYKUŁU PIERWSZEGO

UCZEŃ. Wyłóżcie nam Artykuł pierwszy, słowo po słowie.

Co znaczy Wierzę?

NAUCZYCIEL. Słowo to Wierzę, znaczy tu: iż mam za pewne i za najprawdziwsze, to wszystko co się zawiera w Składzie Apostolskim; bo tego wszystkiego sam Bóg nauczył Apostołów, Apostołowie nauczyli Kościół, a Kościół naucza nas. A ponieważ to być nie może iżby Bóg nauczał fałszu; dlatego wierzę w to wszystko mocniej niżeli w to co widzę własnymi oczyma, i czego dotykam własnymi rękoma.

U. Co znaczy w Boga?

N. Znaczy, iż powinniśmy wierzyć mocno i nieodmiennie, iż jest Bóg, chociaż Go nie widzimy oczami ciała naszego: A Bóg ten jest jeden: i dlatego mówimy: Wierzę w Boga, nie zaś w Bogów. Nie wyobrażajcie sobie iż Bóg podobny jest do jakiej rzeczy zmysłowej, choćby największej i najpiękniejszej; lecz macie to dobrze wiedzieć, że Bóg jest Istotą Duchową, która zawsze była i zawsze będzie; która uczyniła wszystko, napełnia wszystko, rządzi wszystkim, zna i widzi wszystko. A zaś o wszelkiej rzeczy którą widzicie lub sobie wyobrażacie, macie mówić: to co widzę, to co sobie wyobrażam, nie jest Bogiem, bo Bóg jest Istotą nieskończenie doskonalszą.

U. Dlaczego się mówi, w Boga Ojca?

N. Bo rzeczywiście jest Ojcem jednorodzonego Syna swojego, o którym mówić będziemy w Artykule drugim: Bo nadto jest Ojcem wszystkich dobrych i sprawiedliwych, nie przez zrodzenie, lecz przez przysposobienie: Na koniec dlatego, iż jest Ojcem wszech stworzeń, nie przez zrodzenie, ani przez przysposobienie, lecz przez stworzenie, jak to niżej powiemy.

U. Dlaczego nazywamy Boga Wszechmogącym?

N. Bo to jest przymiot właściwy Bogu: a chociaż Bóg ma wiele innych właściwych sobie przymiotów, jako to, iż jest wieczny, nieskończony, niezmierny itd., wszakże w tym miejscu najwłaściwiej jest nazwać Go Wszechmogącym, iżby nam nietrudno było wierzyć, że stworzył z niczego Niebo i ziemię, jak to wyrażają dalsze słowa tegoż Artykułu. Bo Temu który może zdziałać wszystko co chce, to jest Temu który jest Wszechmogącym, żadna rzecz trudną być nie może. A jeżeli byście mi zarzucili, że Bóg nie może wszystkiego, bo nie może ani umrzeć ani grzeszyć; odpowiedziałbym na to, iż móc umrzeć i grzeszyć, nie jest to moc, ale niemoc: tak jak gdyby się mówiło o najdzielniejszym rycerzu, iż może zwyciężyć wszystkich, a nie może być zwyciężonym przez nikogo, wcale się nie ujmuje mocy jego, mówiąc iż zwyciężonym być nie może; bo móc być zwyciężonym nie jest to mocą, ale niemocą, nie jest siłą, ale słabością.

U. Co znaczy, Stworzyciela?

N. Znaczy, iż Bóg stworzył wszystkie rzeczy z niczego, i On sam jedynie, może je do nicości wrócić. A chociaż Aniołowie, ludzie i szatani mogą niektóre rzeczy zrobić lub je zniszczyć, wszakże nie mogą ich uczynić inaczej, jak z rzeczy już istniejącej, ani też zniszczyć inaczej, jak tylko zmieniając je w jaką rzecz inną. Jako na przykład, murarz nie może zrobić domu z niczego, lecz z kamieni, wapna, drzewa, itp.; ani go nie może zniweczyć, lecz tylko obrócić go w gruzy lub w popiół: itp. Dlatego to sam Bóg jedynie, nazywa się i jest istotnie Stworzycielem, bo On jeden tylko, do uczynienia jakiej bądź rzeczy, nie potrzebuje żadnej innej rzeczy.

U. Dlaczego mówimy Stworzyciela Nieba i ziemi? Czyż Bóg nie stworzył także powietrza, wody, kamieni, drzew, ludzi i wszelkich innych rzeczy?

N. Przez Niebo i ziemię, rozumie się tu także to wszystko co w nich jest zawarte. A jako mówiąc iż człowiek ma ciało i duszę, rozumie się także, iż ma wszystkie rzeczy które się znajdują w ciele, jako to żyły, krew, kości, nerwy, itd. oraz wszystkie władze jakie się znajdują w duszy, jako to pojęcie, wolę, pamięć, czucie wewnętrzne i zewnętrzne, itd. Tak też przez Niebo, rozumie się także powietrze po którym ptaki latają, i wszelkie przestrzenie odleglejsze, w których są chmury, gwiazdy i na koniec Aniołowie; stąd się też mówi: ptacy Niebiescy, chmury Nieba, gwiazdy Nieba, itd. Przez ziemię zaś rozumie się to wszystko, co jest wraz z nią otoczone powietrzem, jako to: wody, zwierzęta, rośliny, kamienie, kruszce i wszelkie inne rzeczy znajdujące się w ziemi, na ziemi, lub w morzu. Nazywamy więc Boga Stworzycielem Nieba i ziemi, bo to są dwie główne części świata: jedna wyższa w której mieszkają Aniołowie; druga niższa, w której mieszkają ludzie. Zaś Aniołowie i ludzie, są to stworzenia najszlachetniejsze którym służą wszystkie inne; a oni winni są służyć Bogu, który ich z niczego stworzył, i tak wywyższył.

 

Quicumque

SYMBOL ATANAZJAŃSKI

 
SŁOWO WSTĘPNE
Z pomiędzy najdawniejszych wyznań wiary katolickiej (bo w miarę powstawania błędów, rozwijały się prawdy) to jest wyznania Apostolskiego, wyznania Soboru Nicejskiego (325) i wyznania wyrażającego zasady Soboru Konstantynopolitańskiego (384), podajemy ostatnie znane pod imieniem św. Atanazego; podajemy raz dlatego, że najobszerniej wyraża się o Przenajświętszej Trójcy, po wtóre, że współczesne z zawodem duchownym św. Augustyna, na koniec dlatego, że spowodowane było błędami, do których, w czasach naszych, ciągnie wielu niewiadomość, mówię błędami około Bóstwa Jezusa Chrystusa.
A gdy z niezachwianej wiary w Bóstwo Założyciela Kościoła, mocna wiara w nieomylną powagę tegoż Kościoła i niezmienność jego wypływa (*); gdy z mocnej wiary w powagę Kościoła wynika poddanie się najwyższej zwierzchności, która Kościołowi przewodniczy (**), więc dopełnionym zostanie w tej księdze obraz religii Katolickiej, która z mocy w moc, z jasności w jasność wstępuje, po każdej burzy, którą wznieca duch obłędu.
 
SYMBOLUM FIDEI CATHOLICAE
S. ATHANASIO ADSCRIPTUM
 
WYZNANIE WIARY KATOLICKIEJ
POD IMIENIEM ŚW. ATANAZEGO

Quicumque vult salvus esse, ante omnia opus est ut teneat catholicam fidem.
Ktokolwiek chce być zbawionym, przede wszystkim potrzeba, aby wyznawał Katolicką wiarę.
Quam nisi quisque integram inviolatamque servaverit, absque dubio in aeternum peribit.
Której jeśliby kto nie zachował całej i nienaruszonej, ten niewątpliwie zginie na wieki.
(ozmacza to właśnie integralność Wiary katolickiej i jej konieczność) 
Fides autem catholica haec est, ut unum Deum in Trinitate et Trinitatem in unitate veneremur.
Wiara zaś Katolicka jest ta: abyśmy Boga jednego w Trójcy, a Trójcę w jedności czcili.
Neque confundentes personas, neque substantiam separantes.
Ani nie mieszając osób, ani nie rozdzielając istoty.
Alia est enim persona Patris, alia Filii, alia Spiritus Sancti.
Inna jest bowiem osoba Ojca, inna Syna, inna Ducha Świętego.
Sed Patris et Filii et Spiritus Sancti una est divinitas, aequalis gloria, coaeterna majestas.
Lecz Ojca i Syna i Ducha Świętego jedno jest Bóstwo, równa chwała, współwieczny majestat.
Qualis Pater, talis Filius, talis Spiritus Sanctus.
Jaki Ojciec, taki Syn, taki Duch Święty.
Increatus Pater, increatus Filius, increatus Spiritus Sanctus.
Niestworzony Ojciec, niestworzony Syn, niestworzony Duch Święty.
Immensus Pater, immensus Filius, immensus Spiritus Sanctus.
Niezmierzony Ojciec, niezmierzony Syn, niezmierzony Duch Święty.
Aeternus Pater, aeternus Filius, aeternus Spiritus Sanctus.
Wiekuisty Ojciec, wiekuisty Syn, wiekuisty Duch Święty.
Et tamen non tres aeterni, sed unus aeternus.
Wszelako nie trzej wiekuiści, lecz Jeden wiekuisty.
Sicut non tres increati, nec tres immensi, sed unus increatus, et unus immensus.
Jako też nie trzej niestworzeni, ani trzej niezmierzeni, lecz Jeden niestworzony i Jeden niezmierzony.
Similiter omnipotens Pater, omnipotens Filius, omnipotens Spiritus Sanctus.
Także wszechmogący Ojciec, wszechmogący Syn, wszechmogący Duch Święty.
Et tamen non tres Omnipotentes, sed unus Omnipotens.
A jednak nie trzej wszechmogący, lecz jeden Wszechmogący.
Ita Deus Pater, Deus Filius, Deus Spiritus Sanctus.
Tak Ojciec Bogiem, Syn Bogiem, Duch Święty Bogiem.
Et tamen non tres dii: sed unus est Deus.
A przecie nie trzej bogowie, lecz jeden jest Bóg.
Ita Dominus Pater, Dominus Filius, Dominus Spiritus Sanctus.
Tak Ojciec Panem, Syn Panem, Duch Święty Panem.
Et tamen non tres domini, sed unus est Dominus.
A przecie nie trzej panowie, lecz jeden jest Pan.
Quia, sicut singillatim unamquamque personam, Deum ac Dominum confiteri christiana veritate compellimur: ita tres deos aut dominos dicere, catholica religione prohibemur.
Gdyż jak pojedynczo każdą osobę, Bogiem i Panem wyznawać Chrześcijańska prawda nam każe, tak trzech bogów lub trzech panów utrzymywać Katolicka religia zabrania.
Pater a nullo est factus, nec creatus, nec genitus.
Ojciec od nikogo nie utworzony, ani stworzony, ani zrodzony.
Filius a Patre solo est, non factus, nec creatus, sed genitus.
Syn od Ojca samego jest nie utworzony, ani stworzony, ale zrodzony.
Spiritus Sanctus a Patre et Filio, non factus, nec creatus, nec genitus, sed procedens.
Duch Święty od Ojca i Syna, nie utworzony, ani stworzony, ani zrodzony, lecz pochodzący.
Unus ergo Pater, non tres patres; unus Filius, non tres filii, unus Spiritus Sanctus non tres spiritus sancti.
Jeden więc Ojciec nie trzej ojcowie, jeden Syn nie trzej synowie, jeden Duch Święty nie trzej duchowie święci.
Et in hac Trinitate nihil prius aut posterius, nihil majus aut minus, sed totae tres personae coaeternae sibi sunt et coaequales.
A w tej Trójcy nic wcześniejszego albo późniejszego, nic większego albo mniejszego, ale wszystkie trzy osoby są sobie współwiekuiste, i równe.
Ita ut per omnia, sicut jam supra dictum est, et unitas in Trinitate, et Trinitas in unitate veneranda sit.
Tak więc we wszystkim i wszędzie, jak już wyżej powiedziano, i w Trójcy jedność, i w jedności Trójcę czcić należy.
Qui vult ergo salvus esse, ita de Trinitate sentiat.
Kto więc chce być zbawionym, tak niechaj o Trójcy trzyma.
Sed necessarium est ad aeternam salutem, ut incarnationem quoque Domini nostri Jesu Christi fideliter credat.
Ale potrzeba też jest dla wiekuistego zbawienia, Wcielenie Pana naszego Jezusa Chrystusa wiernie wyznawać.
Est ergo fides recta, ut credamus et confiteamur quia Dominus noster Jesus Christus Dei Filius, Deus et homo est.
Jest więc wiarą prawą, byśmy wierzyli i wyznawali, iż Pan nasz Jezus Chrystus Syn Boży, jest Bogiem i Człowiekiem.
Deus est ex substantia Patris ante secula genitus, et homo est ex substantia matris in seculo natus.
Bogiem jest zrodzonym z istoty Ojca przedwiecznie, a człowiekiem urodzonym z istoty Matki na ziemi.
Perfectus Deus, perfectus homo, ex anima rationali, et humana carne subsistens.
Bóg doskonały, człowiek doskonały z duszy rozumnej i ciała ludzkiego złożony.
Aequalis Patri secundum divinitatem, et minor Patre secundum humanitatem.
Równy Ojcu wedle Bóstwa: niższy od Ojca wedle ludzkiej natury.
Qui licet Deus sit et homo, non duo tamen, sed unus est Christus.
Który chociaż Bogiem jest i człowiekiem: nie dwóch jednak lecz jeden jest Chrystus.
Unus autem non conversione divinitatis in carnem, sed assumptione humanitatis in Deum.
Jeden zaś nie przez przemianę Bóstwa w ciało: lecz przez przybranie ludzkiej natury do Bóstwa.
Unus omnino, non confusione substantiae, sed unitate personae.
Jeden najzupełniej, nie przez zlanie się natur, lecz przez jedność osoby.
Nam sicut anima rationalis et caro unus est homo, ita Deus et homo unus est Christus.
Albowiem jak dusza rozumna i ciało jeden jest człowiek, tak Bóg i człowiek jeden jest Chrystus.
Qui passus est pro salute nostra, descendit ad inferos, tertia die resurrexit a mortuis.
Który cierpiał dla zbawienia naszego, zstąpił do otchłani, trzeciego dnia zmartwychwstał.
Ascendit ad coelos, sedet ad dexteram Dei Patris omnipotentis, inde venturus est judicare vivos et mortuos.
Wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca Wszechmogącego, stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych.
Ad cujus adventum omnes homines resurgere habent cum corporibus suis, et reddituri sunt de factis propriis rationem.
Na Którego przyjście wszyscy ludzie zmartwychwstaną z ciałami swoimi, i zdadzą rachunek z uczynków swoich.
Et qui bona egerunt, ibunt in vitam aeternam, qui vero mala, in ignem aeternum.
A którzy dobrze czynili pójdą na żywot wieczny, którzy zaś źle na ogień wieczny.
Haec est Fides Catholica, quam nisi quisque fideliter, firmiterque crediderit, salvus esse non poterit.
Ta jest wiara katolicka której jeżeli kto wiernie i mocno nie wyznaje, zbawiony być nie może.

Powyższy tekst Wyznania Wiary (wraz ze wstępem) pierwotnie zamieszczono w dodatku do książki: O prawdziwości Religii katolickiej podług św. Augustyna wolnym przekładem napisał L. R., Kraków 1853, ss. 213-229. (a)
Pozwolenie Władzy Duchownej:
Niniejsze wyznanie wiary św. katolickiej pod imieniem św. Atanazego znane, na język ojczysty przetłumaczone, drukować wolno.
Kraków 14 Lutego 1835 r.
Ks. K. TELIGA K. K. Kr.
K. K. Duch. Cenzor.


Przypisy:
(*) Mt. XXVII. Łk. X. XXIV. Jan XIV. XVII. XX.
(**) Mt. XVI. Jan XXI. Łk. XX.

Różańce na granicach - Polska, Irlandia, Włochy, USA, teraz Francja.

"Podjęta w Polsce 7 października ub.r. (święto Matki Bożej Różańcowej) inicjatywa modlitewna „Różaniec do granic” odbiła się echem na całym świecie. Wielu katolików postanowiło zorganizować podobne narodowe modlitwy różańcowe – w ubiegłym roku m.in. we Włoszech (13 października, w setną rocznicę objawień fatimskich), w Irlandii (26 listopada – w nowym kalendarzu liturgicznym przypada wtedy święto Chrystusa Króla, któremu poświęcono Irlandię w latach 40. XX wieku), w Kolumbii (8 grudnia, w święto Niepokalanego Poczęcia N.M.P.), w USA (12 grudnia, w święto Matki Bożej z Guadalupe), zaś w tym roku m.in. we Francji (28 kwietnia), na Wyspach Brytyjskich (29 kwietnia), w Australii (13 maja) oraz w obu Amerykach (również 13 maja, tym razem pod hasłem „Różaniec bez granic”).

Inicjatywa, stawiająca sobie za cel ochronić narody różańcem przed współczesnymi zagrożeniami, wychodziła od osób świeckich, jednak często spotykała poparcie lokalnych episkopatów bądź przynajmniej poszczególnych biskupów. Nie stało się tak we Francji, gdzie organizator wyraźnie określił cel modlitwy: o nadprzyrodzoną ochronę najstarszej córy Kościoła w obliczu postępującej dechrystianizacji i islamizacji Europy. Ta słuszna katolicka i patriotyczna intencja sprzeciwia się duchowi II Soboru Watykańskiego, który do dziś paraliżuje hierarchów na całym świecie.

Francuską inicjatywę narodowej modlitwy różańcowej wysunęło katolickie stowarzyszenie (będące od 2016 r. partią polityczną) Civitas, którego głównym celem jest przywrócenie społecznego panowania Pana Jezusa we Francji i na całym świecie. Ogólnokrajowym kapelanem Civitasu jest należący do tradycyjnej wspólnoty kapucynów z Morgon o. Wawrzyniec, zaś kapłani z Bractwa Św. Piusa X nierzadko pomagają przy formacji doktrynalnej członków lokalnych struktur stowarzyszenia. Oprócz różnych sesji formacyjnych i działalności wydawniczej, Civitas organizuje m.in. coroczny marsz ku czci św. Joanny d’Arc w Paryżu (w drugą niedzielę maja), Święto Rzeczywistej Francji (Fête du pays réel – zjazd w pobliżu stolicy gromadzący intelektualistów, organizacje katolickie i narodowe, artystów, rzemieślników, rolników itd.) czy wynagradzające akcje protestacyjne za ataki na religię katolicką we francuskim ustawodawstwie czy sferze „kultury”.

Media we Francji na ogół nie zauważyły narodowego różańca, natomiast obiektywnie zrelacjonowała go polska Katolicka Agencja InformacyjnaWedle organizatorów różaniec w ponad stu miejscach w całym kraju odmawiało kilka tysięcy osób (być może więcej – nie wszyscy zgłosili uczestnictwo). Pomimo milczenia francuskiego episkopatu, poza kapłanami z Tradycji dało się również zauważyć udział pewnej liczby księży diecezjalnych. „Różaniec u granic” poprzedziła dziewięciodniowa nowenna do św. Michała Archanioła, patrona Francji."

za: https://news.fsspx.pl/2018/05/francja-rozaniec-u-granic/#more-7583

Błędy Soboru Watykańskiego II - cz. II

„Mowa otwierająca sobór” (Jan XXIII); 1.1: Okaleczenie definicji Magisterium

„Kościół zawsze przeciwstawiał się błędom. Często piętnował je z największą surowością. Dziś jednak Oblubienica Chrystusa woli stosować lek miłosierdzia niż okazywać surowość. Wychodzi naprzeciw dzisiejszym potrzebom, demonstrując raczej prawdziwość swej doktryny niż odnawiając potępienia.”

Papież zaniedbał swoje obowiązki jako Wikariusz Chrystusa odmawiając potępienia błędów co ma zasadnicze znaczenie dla depozytu wiary, potwierdzenia zdrowej doktryny, skłonienia do żalu itd.

Kościół zawsze odrzucał dialog z błądzącymi jak i z błędami ponieważ Kościół ma zagwarantowaną pełnię prawdy i nie musi jej szukać poza Sobą, w dodatku narażając się na przepłynięcie fałszu do serc swoich wiernych.

Sugeruje niemożliwość do pogodzenia doktryny i potępień, przekreślając konieczność autorytetu Kościoła.

Abp Sheen o kryzysie w Kościele.

Błędy Soboru Watykańskiego II - cz. I - Wprowadzenie

Kwestia Magisterium

Podmiot właściwym Tradycji jest papież i biskupi.

Przedmiotem Tradycji są same prawdy objawione (prawda ontologiczna) przez Boga oraz prawda logiczna; czyli werbalne wyrażenie tajemnic, które jest przedmiotem nauki Magisterium, którego częścią jest dogmat.

Tradycja jest więc komunikowaniem Objawienia za  pomocą języka zewnętrznego (mówionego lub pisanego), wyrażającego pojęciowo treść tajemnicy. Depozyt wiary reprezentuje ogół tych wyrażeń pojęciowych i werbalnych.

Niemożliwe jest więc by Magisterium Kościoła jako takie było sprawowane w celu nie byłoby przynajmniej wirtualnie objawionych prawd a tym bardziej prawd sprzecznych znaczeniu prawd objawionych („kiedy artysta tworzy złe dzieła to nie są to dzieła sztuki, ale dzieła wbrew sztuce” – św. Tomasz z Akwinu).

..

Aktem Tradycji jest wykonywaniem Magisterium zewnętrznego, zachowawczego i żywego (jako ciągłość nie samego podmiotu ale stałość przedmiotu).

Communitorium św. Wincentego z Lerynu „należy się trzymać tego, w co zawsze, wszędzie i wszyscy wierzyli (Tenendum est quod ubique, quod semper, quod ab omnibus creditum est) i dodaje, że do tego wystarczy podążać za powszechnością, starożytnością i jednomyślnością wiary (si sequamur universitatem, antiquitatem, consensionem)

Deputatio Fidei schematu De Ecclesia Vaticanum I wyjaśnia, że jest to reguła dalsza (obiektywna) (jak skutek do przyczyny) w stosunku do autorytarnego nauczania Magisterium (normy dyrektywnej), czyli reguły bliższej wiary; że są to znamiona nieomylnego aktu Najwyższego Pasterza.

Zgoda Kościoła jest uprzednia, równoczesna jak i późniejsza w stosunku do definicji.

Jednolity postęp Magisterium urzeczywistnia inna (między wyrażeniami) a nie różna (różnica esencji czyli sensu, znaczenia) definicja.

Inność deklaracji: chronologiczna (czas) lub wyrażenia (za pomocą bardziej dokładnego wyrażenia werbalnego).

 Ciągłość chronologiczna wymaga ciągłości na poziomie podmiotu deklarującego, ale ciągłość wyrażenia wymaga stałości znaczenia.

Postęp więc nie in eodem subiecto (gdyż Leon XIII nie jest tą samą osobą co św. Pius X) ale in eodem sensu (w tym samym, niezmiennym sensie).

 Jeśli nowe Magisterium deklaruje coś sprzecznego z depozytem wiary jest wyklęte i nie można go przyjmować jak mówi św. Paweł.

Jednak według logiki przemówienia Benedykta XVI (22.12.2005) żywe Magisterium to jego Benedykta Magisterium, a nie Magisterium Piusa VI , Piusa IX, Leona XIII czy św. Piusa X; zachodzi tu więc błąd.

Magisterium nieomylne – prawdy objawione formalnie i wirtualnie (w koniecznym logicznym związku)

Uroczysty akt definicji ex cathedra papieża lub papieża zatwierdzającego sobór oznacza 1. ostateczne rozstrzygnięcie kontrowersji w dziedzinie wiary 2. określenie i uczynienie w pełni poznawalnym przedmiot wiary jako taki

Jednomyślne zwyczajne Magisterium powszechne (odrębne akty rozproszonych biskupów)

Prawdy zagwarantowane prudencjonalnie ( dekrety doktrynalne lub niedoktrynalne kongregacji Stolicy Apostolskiej) a także nauczanie encyklik.

Autorytet Vaticanum II

Wszystkie wypowiedzi począwszy od "Mowy na rozpoczęcie soboru" Jana XXIII po wypowiedź Pawła VI nt. soboru stwierdzają, że obór nie chciał definiować prawd i potępiać błędów, więc rezygnuje z asystencji nieomylności. Magisterium wyłącznie „autentyczne” to jednak niewystarczająca ranga teologiczna nauczania jak na sobór ekumeniczny.

Warto także zauważyć, że definicje dogmatyczne są w najwyższym stopniu pastoralne, gdyż rozwiewają ostatecznie kontrowersje uczonym, zaś wiernym pomagają bronić się przed sofizmatami heretyków. Sobór, odrzucając nieomylność okazał się być właśnie antypasterskim.